آرامگاه حافظ نام آرامگاهي است در شمال شهر شيراز و جنوب دروازه قرآن.خواجه شمس الدين محمد شيرازي ملقب به لسان الغيب،شاعر و غزل سراي بزرگ ايران در شهر شيراز ولادت يافت(از تاريخ تولد وي اطلاع دقيقي در دسترس نيست،اما بين سال هاي ۷۲۰ و ۷۲۹ هجري قمري تخمين زده شده) و در سال ۷۹۲ هجري قمري وفات يافت.بنا به سخنان خود حافظ قرآن را به ۱۴روايت حفظ بوده است واز اين رو حافظ خوانده شده است.حافظ علاوه براين كه در سرودن شعر فارسي شاعري كم نظير بود در علوم ادب عربي نيزجايگاهي رفيع داشت.غزليات حافظ پس از وفات او توسط فردي به نام محمد گل اندام جمع آوري شده است. شعر حافظ، شعري برگرفته از قرآن و از ويژگي‌هاي آن انتظار و طلب ظهور موعود است از اين رو، آرمان مهدويت در سراسر شعر حافظ نهفته است.
آرامگاه حافظ مقابل يكي از شلوغ ترين و پر رفت و آمدترين خيابان هاي شهر شيراز قرار گرفته و نماي آرامگاه از خيابان مذكور قابل مشاهده مي باشد.بخش جنوبي آرامگاه حافظ نماد دنياي مادي و ظواهر آن است.هرچه به اين آرامگاه نزديك مي شويم،انسان از بند هواهاي نفساني آزاد مي شود و بالارفتن از ايوان آن به منزله معراج عرفاني و سير و سلوك در دنياي ملكوت مي باشد.پايين آمدن از ايوان،نماد تعظيم در برابر اين خورشيد درخشان (آرامگاه)است.ايوان از دو رديف پله تشكيل شده است كه هر رديف شامل ۹ پله مي باشد.قسمت شمالي آرامگاه نماد دنياي ملكوت مي باشد،چراكه در اين قسمت به آرامگاه مي رسيم كه نماد دست يابي به رمز و رازهاي دنياي امروز است.اين بخش شامل ۸ درب ورودي و خروجي مي شود.همچنين آرامگاه از ۸ ستون سنگي تشكيل شده.عدد ۸ نماد هشت درب بهشت و سده هشتم(سده اي كه حافظ در آن مي زيسته)مي شود.